REINKARNACJA – WĘDRÓWKA NASZYCH DUSZ
Reinkarnacja-kontrowersyjne zagadnienie które będziemy chcieli przybliżyć.
Choć w różnych kontekstach, dotyczy ona praktycznie wszystkich religii na świecie. W jednych zakorzeniona jest mocniej, w innych słabiej, jeszcze inne całkowicie ją odrzucają. Reinkarnacja, czyli tzw. wędrówka dusz należy do jednej z największych zagadek ludzkości.
Wspólnota systemów reinkarnacyjnych
U podstaw większości systemów reinkarnacyjnych leży założenie, że człowiek złożony jest z dwóch ogniw – śmiertelnego oraz nieśmiertelnego, czyli tego, który potrafi się odrodzić.
Istnieją jednak systemy, które zakładają obecność wielu członów w człowieku, np. w koncepcji trychotomicznej składa się on z ciała, duszy i ducha.
W antropozoficznej z trzech ciał, trzech dusz i trzech elementów duchowych.
W każdym systemie reinkarnacyjnym wspólną cechą jest fakt, że to człowiek przyjmuje ogniwo nieśmiertelności.
Może on ponownie narodzić się w ludzkim ciele (palingeneza), wcielić się w inne żywe byty (rośliny i zwierzęta) lub odrodzić jako niebiańskie, lub piekielne bóstwo (metempsychoza i transmigracja).
W niektórych religiach reinkarnacja może dotyczyć także wcielenia się w nieożywione struktury, takie jak kamienie, krople wody, iskry ognia, płatki śniegu itp.
Reinkarnacja w starożytności
Klasyczna forma doktryny reinkarnacji została sformułowana w Indiach, mniej więcej ok. IX wieku p.n.e.
Wyraźnie zdefiniowana została natomiast dopiero między VII a V wiekiem p.n.e., w świętych tekstach hinduizmu „Upaniszad”, gdzie czytamy: Zmarły odradza się tutaj [na ziemi] jako robak lub owad, ryba lub ptak, tygrys, czy lew, dzik, czy nosorożec, człowiek lub inne stworzenie, zależnie od jego minionych działań.
Reinkarnację szybko przejęły także inne ważne religie Wschodu, które powstały w Indiach — buddyzm i dżinizm.
Ze względu na rozprzestrzenianie się buddyzmu w Azji, reinkarnacja została przyjęta w III wieku p.n.e. przez chiński taoizm.
W starożytnych religiach śródziemnomorskiego świata rozwinięto zupełnie inne rodzaje reinkarnacyjnych przekonań.
Na przykład grecki platonizm zakładał, że dusza, która znajdowała się w niebiańskim świecie, z powodu grzechu została uwięziona w ciele.
Aby wyzwolić się z niewoli ludzkiego ciała i powrócić do stanu czystej, niebiańskiej formy, musi być oczyszczona przez inkarnację.
Podając takie przekonania, Platon był pod silnym wpływem wcześniejszych szkół filozoficznych.
Pierwszym ważnym, greckim systemem filozoficznym, który przyjął pogląd na reinkarnację, podobną do tej z hinduizmu, był w II wieku n.e. neoplatonizm.
W przypadku starożytnego Egiptu „Egipska Księga Umarłych” opisuje podróż duszy do następnego świata i zwraca uwagę na zdanie: Ja jestem, byłem i będę.
Doktrynę reinkarnacji przyjmowały także niektóre odmiany chrześcijaństwa np. gnostycyzm lub nestorianizm.
Ostatecznie po V Soborze Powszechnym w Konstantynopolu w 553 roku została przez większość odrzucona.
Zaczęto w zamian przyjmować wiarę w to, że dusza ludzka jest dana od Boga,a po śmierci może tylko raz zostać zbawiona lub potępiona.
Rola karmy
Zasadniczą rolę w reinkarnacji odgrywa karma.
Wszystko we Wszechświecie połączone jest reakcją łańcuchową prawa przyczyny i skutku.
Związek przyczynowy dotyczy nie tylko sensu fizycznego, ale również moralnego.
Dzięki działaniom, myślom i słowom człowiek uwalnia energię duchową do Wszechświata. Wszystko wzajemnie na siebie wpływa, przynosząc korzyść lub niekorzyść, radość lub smutek.
Prawo karmy, czyli prawo przyczyny i skutku jest formą zapłaty za czyny.
Skutki naszych działań dają o sobie znać nie tylko teraz, ale i po śmierci.
Zależna od naszych uczynków karma decyduje o tym, kim zostaniemy w kolejnym wcieleniu.
Im więcej dobra w naszym działaniu, tym lepiej dla duszy po śmierci.
Karma dąży do uzyskania nirwany, czyli duchowej doskonałości.
Osiągnięcie tegoż stanu przerywa cykl reinkarnacji i wyzwala, zbawia duszę.
Jeżeli więcej było zła niż dobra w naszym działaniu, a karma była negatywna, człowiek może stać się po śmierci kamieniem, muchą lub żabą.
Współcześnie pojęcie reinkarnacji wiązane jest z szeroką akceptacją jej istnienia przez ruch New Age.
Jednak nowoczesna wersja zasadniczo różni się od doktryny przyjmowanej w religiach wschodnich.
Daleko jej do założenia o krzywej spadkowej i pokonywaniu ciężkiej drogi, do tego, aby uzyskać wyzwolenie.
Nie ma też mowy o zgubnych skutkach negatywnej karmy.
New Age postrzega reinkarnację jako wieczne przenoszenie się duszy w kierunku wyższych poziomów wiedzy, ciągłym dążeniu do wiecznej doskonałości, lepszego życia.
Dusza zachowuje i przenosi atrybuty personalne z jednego życia do drugiego.
Reinkarnacja dokonuje się raz po raz, jest stanem wiecznego powracania, dzięki czemu człowiek ciągle w niej tkwi i wznosi się coraz wyżej i wyżej.
Poszukiwanie dowodów
Najwięcej czasu na badania nad reinkarnacją i jej naukowym udowodnieniem poświęcił w swym życiu kanadyjski psychiatra Ian Stevenson (ur. 31.10.1918, zm. 8.02.2007).
Teoretycznie od 1953 roku, a praktycznie od 1964 r. zajmował się badaniem zjawiska reinkarnacji.
Jego osoba znana była w międzynarodowych kręgach naukowych.
Stevenson zasłynął przede wszystkim dzięki wielu publikacjom przedstawiającym wyniki badań i analiz dzieci, które pamiętały swoje poprzednie wcielenia.
Koncentrując się na wspomnieniach bardzo małych dzieci, stwierdził, że można rozróżnić pamięć „wyobrażeniową” i „zachowawczą”.
Chociaż dzieci w większości nie miały świadomych wspomnień z wcześniejszego życia, ich zainteresowania, nastroje i fobie (uznane za wspomnienia), mogły zostać utworzone przez doświadczenia, które kiedyś przeżyły i zapomniały.
W ten oto sposób profesor zakładał, że reinkarnacja mogłaby wyjaśnić cechy osobowości ludzkiej, których inne teorie nie potrafiły dotąd wyjaśnić.
Duże poruszenie wywołały badania Stevensona nad zmianami na ciele dzieci i wadami wrodzonymi a ich życiem w rodzinach, o których opowiadały.
Profesor wszystkie przypadki dokładnie analizował, osobiście udawał się na spotkania z ludźmi, sprawdzał każde powiązanie, każdy dowód i pogłoskę.
Na temat wszystkich badań profesora wydano wiele książek, np. wydaną w języku polskim książkę pt. „Dwadzieścia przypadków wskazujących na reinkarnację”.
Czy istnieje życie po życiu?
Jak wyjaśnić to, że niektóre dzieci pamiętają inny dom, inną rodzinę?
Na te pytania niektórzy naukowcy próbują szukać wyjaśnienia m.in. w zjawisku eksterioryzacji, czyli podróżach poza ciałem, deja vu, halucynacjach umysłu lub hipnozie.
Niektóre przypadki i fakty mówią jednak więcej i wydają się niezaprzeczalne i niepodważalne w kwestiach istnienia „wędrówki dusz”.
Książka BLIŹNIACZE DUSZE. KARMA I REINKARNACJA -> kliknij
*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.