Wielka Adria to kolejny po Atlantydzie utracony kontynent, który jak się okazuje, ukrywał się pod Europą przez 140 mln lat, tylko czekając na odkrycie. Nowe odkrycia geologów wskazują na to, że kraina wielkości Grenlandii, zderzyła się z Europą i w większości ukryła pod ziemią i morzem.

Skomplikowana historia

Superkontynent o nazwie Wielka Adria ukrył się pod kontynentem europejskim miliony lat temu.

Jedynymi widocznymi pozostałościami tego kontynentu są wapienie i inne skały znalezione w górach w południowej Europie.

Naukowcy uważają, że skały te powstały jako osady morskie, a następnie zostały zeskrobane z powierzchni lądu i uniesione w wyniku zderzenia płyt tektonicznych.

Jednak rozmiar, kształt i historia pierwotnego lądu – którego znaczna część leżała pod płytkimi tropikalnymi morzami przez miliony lat – były trudne do odtworzenia.

Douwe van Hinsbergen, geolog z Utrecht University w Holandii, jest głównym autorem badań na temat Wielkiej Adrii i zauważa, że zaginiony kontynent miał niezwykle skomplikowaną, a nawet gwałtowną historię:

Około 140 milionów lat temu była to powierzchnia lądowa wielkości Grenlandii, w dużej mierze zanurzona w tropikalnym morzu, gdzie osady gromadziły się i powoli zamieniały w skały. Następnie, zderzając się z obecną Europą między 100 mln a 120 mln lat temu, rozpadł się na kawałki i został popchnięty pod ten kontynent. Na powierzchni Ziemi pozostał tylko ułamek skał Wielkiej Adrii, które mogli odkryć geolodzy.

Geolog zauważa również, że katastrofa Europy z Wielką Adrią mogła spowodować formowanie się gór we Włoszech, Turcji, Grecji i południowo-wschodniej Europie.

Odkrycie Wielkiej Adrii

Wielka Adria była kiedyś częścią starożytnego superkontynentu Gondwana, ogromnej bryły ziemi, która później podzieliła się, tworząc Afrykę, Antarktydę, Amerykę Południową, Australię oraz części Bliskiego Wschodu i Azji.

Po podziale utworzył się również nowy kontynent – Wielka Adria – choć nie wszystkie jego obszary lądowe znajdowały się nad poziomem morza (rozciągała się od dzisiejszych Alp aż po Iran).

Naukowcy uważają, że prawdopodobnie przybrała ona formę grupy wysp, trochę jak Wielka Brytania lub Filipiny.

Początkowe etapy dowodzenia istnienia Wielkiej Adrii były dla geologów żmudną pracą.

Zaczęło się od zbadania orientacji wewnątrz minerałów magnetycznych, które zostały utworzone przez bakterie w skałach, które wyrównują się z polem magnetycznym Ziemi.

Potem zagadkę stanowił sposób, w jaki około 240 mln lat temu Wielka Adria zaczęła się przemieszczać na północ.

Zamiast jedynie płynąć na północ, starożytny kontynent ruszył w lewo, ostatecznie zderzając się z Europą między 100 a 120 mln lat temu.

I chociaż zderzenie tektoniczne zachodziło z prędkością nie większą niż od 3 do 4 centymetrów rocznie, nieuchronne rozbicie zniszczyło kawałek skorupy o grubości 100 km i wysłało jej większą część w głąb płaszcza Ziemi.

Fakt, że pozostałości zaginionego kontynentu rozprzestrzeniają się z zachodniej Europy na Bliski Wschód, sprawia, że ​​ badania nad jego istnieniem były szczególnie trudne dla naukowców.

Geolog nadzorujący analizy przez blisko 10 lat układał fakty i szczątkowe informacje w całość, ponieważ każdy kraj ma swoje własne badania geologiczne i własne mapy oraz własne historie.

Wiele o Wielkiej Adrii i tak wciąż pozostaje tajemnicą.

⇒ Czytaj także: WIELKA TARTARIA – NAJWIĘKSZE PAŃSTWO ŚWIATA

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.