HIPERKAPNIA – Z CZYM SIĘ WIĄŻE NADMIAR DWUTLENKU WĘGLA WE KRWI?
Hiperkapnia to stan, w którym dochodzi do zwiększenia ilości dwutlenku węgla we krwi. Zbyt duża ilość dwutlenku węgla w organizmie może wskazywać na niewydolną pracę układu oddechowego albo krążenia płucnego. Jak objawia się hiperkapnia i jak się ją leczy?
Czym jest hiperkapnia?
Aby we krwi była odpowiednia ilość tlenu oraz dwutlenku węgla, ważne znaczenie ma wentylacja płuc, a także przepływ krwi przez płuca.
Jeśli dojdzie do ich zaburzenia, może pojawić się niewydolność oddechowa.
Prawidłowy przebieg tego procesu zaburza np. długotrwałe noszenie maseczek.
Wyróżnia się częściową niewydolność oddechową, czyli hipoksemiczną, która powoduje obniżanie zawartości tlenu we krwi, a także całkowitą niewydolność oddechową, gdy występuje hipoksemia z hiperkapnią.
Dla ciśnienia parcjalnego dwutlenku węgla we krwi tętniczej normą jest zakres od 32 do 45 mm Hg albo od 4,27 do 6,00 kPa.
Hiperkapnię można stwierdzić, gdy występują wyższe wartości.
Z kolei dla ciśnienia parcjalnego tlenu normą są wartości od 75 do 100 mm Hg albo od 10,00 do 13,33 kPa.
Przyczyny hiperkapnii
Na hipoksję cierpią przeważnie osoby, które mają zaburzenia przepływu płucnego, natomiast na hiperkapnię chorują osoby z zaburzoną wentylacją płuc.
Do najważniejszych przyczyn hiperkapnii zalicza się:
- niedrożność dróg oddechowych, która utrudnia oddychanie;
- zaburzenia pracy mięśni oddechowych;
- zwiększenie ilości powietrza, które zalega w drogach oddechowych i nie bierze w ogóle udziału w wymianie gazowej, a jest to tzw. przestrzeń martwa.
Do niedrożności górnych dróg oddechowych może dojść, np. w wyniku utknięcia ciała obcego, obrzęku krtani albo zamknięcia dróg oddechowych u osób nieprzytomnych przez wiotki język.
Natomiast niedrożność dolnych dróg oddechowych powoduje skurcz oskrzeli lub obrzęk błony śluzowej.
Z kolei choroby, które przebiegają razem z obturacją dolnych dróg oddechowych to: astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc, czyli POChP oraz obturacyjny bezdech senny.
Jeszcze inną przyczyną mogą być guzy, które zamykają światło oskrzeli.
Choroby, takie jak zapalenie płuc, odma opłucnowa oraz obrzęk, płuc również zmniejszają wrażliwość pęcherzyków płucnych, a to także powoduje problemy z wentylacją.
Przyczyną hiperkapnii, która ma związek z upośledzeniem pracy mięśni oddechowych, jest działanie narkotyków oraz leków opioidowych na ośrodek mózgu, który odpowiada za oddychanie.
Inne przyczyny to:
- zaburzenia neurologiczne, np. stwardnienie zanikowe boczne oraz uszkodzenie rdzenia kręgowego;
- przyczyny, które bezpośrednio dotyczą mięśni, np. dystrofie mięśniowe.
Objawy hiperkapnii
Organizm może sam wykryć oraz częściowo wyrównać braki niskiego ciśnienia tlenu albo zbyt wysoką ilość dwutlenku węgla we krwi.
Jeśli pojawiają się łagodne objawy hiperkapnii, to wskazują one, że zostały uruchomione mechanizmy kompensacyjne, a wtedy występują objawy, takie jak:
- zaczerwienienie skóry;
- uczucie duszności;
- senność, a także brak możliwości skupienia się;
- uczucie wyczerpania oraz zmęczenie, które jest nieadekwatne do wysiłku;
- łagodne bóle głowy;
- uczucie zdezorientowania albo zawroty głowy.
Objawy te sygnalizują, że coś złego zaczyna się dziać i jeżeli występują przez dłuższy czas, należy iść do lekarza.
Natomiast ciężkie objawy hiperkapnii wskazują, że organizm nie radzi sobie z wyrównywaniem braków ilości tlenu oraz dwutlenku węgla.
Z powodu utrzymywania się niewydolności oddechowej dochodzi do rozwoju kwasicy oddechowej, a także do rozszerzania się naczyń mózgowych.
Ciężkie objawy niewydolności oddechowej z hiperkapnią to:
- uczucie zdezorientowania,
- niewyjaśnione uczucie paranoi albo depresji,
- nieregularna praca serca,
- drżenie mięśni,
- hiperwentylacja,
- atak paniki,
- drgawki.
Jeśli występują takie objawy, konieczne staje się rozpoczęcie leczenia.
Leczenie hiperkapnii
W hiperkapnii, a także w niewydolności oddechowej bardzo ważne znaczenie ma rozpoczęcie leczenia przyczynowego.
Aby poprawić stan pacjenta, najczęściej stosuje się tlenoterapię sześćdziesięcioprocentową mieszaniną tlenu z użyciem tzw. wąsów albo maski Venturiego.
Ciężka niewydolność oddechowa staje się wskazaniem, aby rozpocząć intubację oraz wentylację mechaniczną.
Tlenoterapia osób z POChP musi być przeprowadzana ostrożnie, ponieważ zbyt duża ilość tlenu może spowolnić albo zatrzymać własny oddech, a to z kolei jeszcze bardziej pogłębi niewydolność oddechową.
Jeśli do zaburzeń wentylacji doszło w wyniku utknięcia ciała obcego, to może być potrzebne wykonanie bronchoskopii, a przy zapaleniu płuc potrzebna będzie antybiotykoterapia.
Bardzo często do niewydolności oddechowej dochodzi w wyniku zaostrzeń POChP oraz astmy.
Wtedy w leczeniu stosuje się leki, które rozszerzają oskrzela, a także zmniejszają obrzęk błony śluzowej oskrzeli.
Skutki hiperkapnii
Jednym ze skutków hiperkapnii może być kwasica oddechowa, która jest wyrównywana metabolicznie i działa niekorzystanie na układ krążenia oraz inne układy.
Poza tym kwasica oddechowa powoduje hiperkaliemię, a także zmniejsza stosunek hemoglobiny do tlenu, a to z kolei pogarsza wiązanie tlenu w płucach, przez co jest łatwiej oddawany w tkankach.
Inne powikłania po hiperkapnii to ból głowy oraz zaburzenia świadomości, takie jak splątanie, patologiczna senność oraz śpiączka hiperkapniczna.
Powodują one rozszerzenie naczyń mózgowych, a także wzrost ciśnienia śródczaszkowego.
Może również dojść do hipoksemicznego napędu oddechowego, a jest to przewlekła niewydolność oddechowa z hiperkapnią.
U osoby, która jest zdrowa, jej organizm na zwiększoną ilość dwutlenku węgla we krwi reaguje przyspieszeniem oddechów.
U pacjentów, którzy mają długotrwałą POChP, odruch ten przestaje funkcjonować.
To może spowodować, że podczas zbyt intensywnej terapii tlenem może dojść do zatrzymania oddechu oraz śpiączki hiperkapnicznej.
⇒ Czytaj także: NOSZENIE MASECZEK SPRZYJA ROZWOJOWI RAKA PŁUC (BADANIE)
Wesprzyj niezależne media, pomóż nam przedzierać się z prawdą w gąszczu kłamstw i wszechobecnej propagandy ⇒ kliknij w link: https://www.odkrywamyzakryte.com/wiecej/
