Irydologia, czyli ocenianie zdrowia człowieka i jego chorób na podstawie wyglądu oka, a zwłaszcza tęczówek, choć w Polsce wciąż za mało doceniana, w wielu krajach stanowi ważną metodę diagnostyczną. Oczy to nie tylko zwierciadło naszej osobowości, ale także i stanu zdrowia naszego organizmu.

Historia irydologii

Pierwsze wzmianki na temat irydologii sięgają czasów Hipokratesa, który namawiał lekarzy do tego, aby zaglądali w oczy pacjentom i tam szukali przyczyn różnych dolegliwości.

Ku oczom pochylały się również plemiona pasterskie, które na podstawie wyglądu gałek ocznych oceniały, czy zwierzęta są zdrowe i dużo warte.

W Europie na dobre irydologia zagościła dopiero w XIX wieku, a w zasadzie w przełomowym dla niej roku 1861.

Jako młody chłopiec, węgierski lekarz Ignatz von Peczely w ramach samoobrony po ataku sowy złamał jej nogę i zaobserwował, że w jej oku, a dokładnie w obrębie tęczówki pojawiły się zmiany, które zniknęły tuż po jej wyleczeniu.

Zainspirowany tym odkryciem w dorosłym życiu zaczął na dobre obserwować i przeprowadzać dokładne analizy tęczówek swoich pacjentów.

Dziesięć lat później na wykładzie zaprezentował środowisku lekarskiemu pierwsze wnioski z poczynionych obserwacji.

Peczely na dobre zagościł w irydologicznym świecie jako pionier badań oka, a nawet stworzył pierwsze mapy irydologiczne ułatwiające rozpoznawanie zaburzeń zdrowotnych.

Kolejnymi ojcami irydologii byli Szwed Nils Liljequist oraz niemiecki Pastor Felke, zwany także glinianym Pastorem.

Pierwszy z nich zaobserwował zmiany w kolorze swoich tęczówek po odbytym leczeniu jodem i chininą.

Postanowił na dobre zająć się badaniem oczu i w ten sposób w 1893 roku opublikował książkę „Diagnoza z oczu”, która zawierała prawie 300 różnych rysunków pomagających w diagnozowaniu chorób na podstawie wyglądu tęczówki.

Z kolei Pastor Felke, który słynął z leczenia różnymi rodzajami glinek, na podstawie wyglądu oczu stawiał ponad 15 000 diagnoz rocznie.

Wyniki jego pracy zostały opisane i opublikowane w książce Andreasa Mullera, pt. „Diagnoza z oczu oparta na zasadach Pastora Felke”.

Prawdziwe zainteresowanie irydologia zyskała dopiero w połowie XX wieku.

W tamtym okresie na całym świecie (Niemczech, Francji, Japonii, Anglii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Rosji, Ukrainie) powstawały instytuty wiedzy irydologicznej, które zajmowały się jej rozpowszechnianiem oraz szkoleniem nowych specjalistów w tej dziedzinie.

W Polsce, w 1992 roku ziołolecznik i irydolog Marek Woźniak powołał do istnienia współczesny Instytut Irydologii w Radomiu, który stał się ważnym miejscem badawczym i naukowym.

Irydologia obecnie przez jednych ignorowana, przez innych wychwalana, jest ważnym przedmiotem obowiązkowym na kierunkach medycznych niektórych zagranicznych uczelni.

Badanie irydologiczne

Diagnostyka irydologiczna opiera się przede wszystkim na dokładnej analizie wyglądu całego oka.

Obecnie najnowsze techniki umożliwiają irydologom krótkotrwałe oświetlanie oka małą lampką i wykonanie wysokiej jakości zdjęcia irydologicznego, które następnie może powiększać i analizować na ekranie komputera.

Badanie jest bezinwazyjne, bezbolesne i w żaden sposób nie wpływa szkodliwie na organizm.

Podczas analizy irydolog ogląda cale oko, jego kształt, odcień, lokalizację źrenicy, wygląd spojówek, lecz szczególną uwagę poświęcają jednak tęczówce.

Irydologia zakłada, że to w niej znajduje się najwięcej (80-95%) informacji świadczących o chorobach naszych organów.

Diagnostyka tęczówki możliwa jest praktycznie u wszystkich osób, z wyjątkiem osób, które miały operację oka i dzieci, które nie ukończyły 4 roku życia, gdyż nie posiadają jeszcze w pełni wykształconej tęczówki.

Mapy irydologiczne tęczówek umożliwiają dokładną ocenę zmian w konkretnym narządzie i rozpoznanie choroby pacjenta, nawet wtedy, gdy inne metody zawodzą.

Dobrzy irydolodzy potrafią wskazać również, na jakie schorzenia pacjent może być narażony w przyszłości.

W ogólnym zarysie lewa tęczówka odpowiada za organy znajdujące się po lewej stronie naszego ciała, a prawa po prawej.

W górnych częściach tęczówek są odpowiedniki głowy, w dolnych stóp a pośrodku pozostałych organów.

Podczas diagnozy irydologicznej wykwalifikowany specjalista jest w stanie:

• Rozpoznać wrodzone oraz nabyte predyspozycje do niektórych schorzeń.
• Wskazać konkretny narząd lub układ narządów, w którym toczy się proces chorobowy lub który jest szczególnie narażony na zachorowanie.
• Ocenić stany poszczególnych układów organizmu człowieka: układu immunologicznego, nerwowego, krwionośnego i pokarmowego.
• Wykryć obecność toksyn oraz rozpoznać stopień zaawansowania zatrucia organizmu spowodowanego zanieczyszczeniem środowiska, złą dietą, niewłaściwą przemianą materii itp.
• Ustalić odpowiedni plan profilaktyki zdrowotnej (nawyków żywieniowych, stylu życia itd.).

Irydologia i cztery struktury oka

Podstawową informacją diagnostyczną w ocenie tęczówki oka jest jej klasyfikacja strukturalna.

Irydologia na typ etapie wyróżnia cztery typy struktur oka przypisanych konkretnej osobie.

Typ I – związany jest z jednorodną powierzchnią tęczówki, bez żadnych zmian. Beleczki, które ją tworzą, są położone w niewielkiej odległości od siebie. Typ ten charakteryzuje osoby niezwykle odporne na choroby, które lepiej sobie z nią radzą, gdy już wystąpi oraz osoby, które wolniej niż inne się starzeją. Niestety występuje on bardzo rzadko, a osoby mające takie tęczówki mają skłonności do wybuchowości, agresywności i pojawiania się u nich chorób autoimmunologicznych.

Typ II – należy do najczęściej spotykanych struktur tęczówki oka. Pomimo tego, że układ belek jest w całokształcie zwarty, można zaobserwować miejscowe poluzowania i wolne zatoki. Osoby z takim typem tęczówki wciąż są odporne na choroby, jednak prawdopodobieństwo ich wystąpienia jest
o wiele większe niż u osób z typem I. Poza tym, kiedy już zachorują, przechodzą chorobę ciężej
i dłużej. Często dotykają je zapalenia stawów, astma, alergie oraz problemy z krążeniem żylnym. Są jednak dobrymi sportowcami i mają szanse osiągnąć naprawdę dobre noty.

Typ III – określany jest jako słaby, mało odporny na choroby. Pomiędzy cienkimi beleczkami uwidaczniają się wyraźne szczeliny. Osoby z tym typem tęczówki chorują długo, są narażone na częste powikłania (szczególnie pogrypowe) oraz nawroty chorób. Mają bardzo duże skłonności do chorób genetycznych, często cierpią na zapalenia gardła, migdałków oraz oskrzeli.

Typ IV – charakteryzuje się rzadkim rozmieszczeniem beleczek, licznymi przestrzeniami, zatokami
i zagłębieniami w strukturze tęczówki. Jest to najsłabszy i jednocześnie bardzo rzadki typ. Osoby, które mają takie tęczówki, należą do grona ludzi mało odpornych na wszelkie infekcje, nowotwory, choroby serca i inne przewlekłe dolegliwości.

Kolor ma znaczenie

Dużo informacji dotyczących skłonności do chorób, przynosi sam kolor oczu.

Każdy kolor to inne predyspozycje chorobotwórcze.

Okazuje się, że:

• Niebieskoocy mogą cierpieć na: bezsenność, problemy ze słuchem spowodowane przebywaniem w warunkach nadmiernego hałasu, większą wrażliwość na ból, depresję, częste wahania nastroju, cukrzycę typu I, artretyzm i reumatyzm, wrzody żołądka
i dwunastnicy, alergie, schorzenia nerek i tarczycy oraz choroby układu oddechowego.

• Ciemnoocy szybciej się upijają i częściej niż inni popadają w chorobę alkoholową. Ponadto charakteryzuje je słaba odporność organizmu i podatność na wszelkie infekcje.

• Brązowoocy i osoby piwnookie mogą mieć większe problemy niż inni w: prawidłowej pracy układu krążenia, układu pokarmowego, chorobach serca, schorzeniach wątroby, skłonnościach do nadwagi, anemii, miażdżycy, kamicy nerkowej i nadmiernej produkcji żółci.

• Zielonoocy i szaroocy muszą bardziej niż inni uważać na zagrożenie chorobami ze strony układu płciowo-moczowego oraz pokarmowego. Mogą mieć problemy z trzustką, wątrobą oraz nerkami. Często są także meteoropatami, wrażliwymi na wszelkie zmiany w pogodzie
i ciśnieniu atmosferycznym.

Plamki, kropki, linie…

W ocenie irydologicznej duże znaczenie odgrywa również stan powiek, źrenic, spojówek i twardówek.

Wszelkie zmiany, opuchnięcia, plamki, kropki i linie mogą świadczyć o chorobie konkretnego narządu.

Opuchnięcia powiek są oznaką nieprawidłowej pracy układu wydalniczego, a zwłaszcza nerek.

Osoby, u których na powiekach pojawiają się maleńkie, białe lub delikatnie żółte grudki w większości mają za wysoki poziom cholesterolu we krwi.

Nieprawidłowe ułożenie i wielkość źrenic również może świadczyć o chorobie.

Jeżeli zaobserwuje się pomniejszenie, można spodziewać się problemów ze strony układu trawiennego, a zwłaszcza żołądka.

Z kolei powiększone źrenice mogą świadczyć o nerwicy lub bezsenności.

Zaczerwieniania spojówek skłaniają do diagnozy lekarskiej pod kątem reumatyzmu, zażółcenia – problemów z wątrobą, a ich bladość – anemii.

Sinawe lub delikatnie niebieskie twardówki powinny być sygnałem, że w diecie brakuje wapnia, którego niedobór może powodować problemy z kośćmi, stawami, chrząstką stawową i próchnicą.

Nie bójmy się patrzeć sobie w oczy nawzajem!

Pamiętajmy, że badanie irydologiczne nie boli, a może okazać się cenną wskazówką ratującą w przyszłości nasze zdrowie lub nawet życie…

Książka Irydiologia zilustrowana -> kliknij

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.

P.S. Informacje przedstawione w artykule nie są pisane przez lekarza. Mają charakter informacyjny i nie stanowią fachowej porady medycznej. Wszelkie rady, które są na mojej stronie, stosujesz wyłącznie na własną odpowiedzialność.