Narkolepsja należy do nieuleczalnych zaburzeń kontroli snu. Niekontrolowane napady snu w ciągu dnia dotyczą zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Statystyki pokazują, że w Europie dotyka ona od 2 do 10 na 10 000 osób. Najczęściej chorują na nią Japończycy (1:600 osób), a najrzadziej mieszkańcy Izraela (1:500 000 osób). Chociaż nie jest chorobą śmiertelną, w niektórych sytuacjach jej objawy mogą zagrażać życiu chorego.

Cztery główne objawy

Narkolepsja to zaburzenie snu o podłożu neurologicznym.

Pierwsze objawy narkolepsji pojawiają się w okresie dojrzewania lub około 20 roku życia.

Czasami zwykłymi zwiastunami wystąpienia choroby jest nękająca przez miesiące lub lata, przypominająca skutki bezsenności – senność w ciągu dnia.

Wśród właściwych objawów narkolepsji wymienia się cztery podstawowe, do których należą:

• Nadmierna senność w ciągu dnia i nagłe, mimowolne napady snu w ciągu dnia.

Taki epizod pojawia się niespodziewanie, czasami w najmniej spodziewanym tego momencie (np. podczas rozmowy, jedzenia, jazdy samochodem, rozmowy kwalifikacyjnej).

Trwa zazwyczaj od 5 do 20 minut i może powtarzać się nawet kilkukrotnie w ciągu dnia.

• Katapleksja – czyli rozluźnienie mięśni i nagła utrata dowolnej kontroli siły mięśniowej.

Może dotyczyć tylko niektórych partii mięśni, np. osłabienie siły mięśni kończyn dolnych, opadnięcie głowy, żuchwy, bełkot lub zwiotczenia wszystkich mięśni, które kończy się upadkiem przypominającym zasłabnięcie.

Katapleksja pojawia się w sytuacjach wywołanych emocjami, np. śmiechem, strachem, zaskoczeniem, ale najczęściej gniewem, zmęczeniem lub zdenerwowaniem i może trwać od kilku sekund do nawet pół godziny.

• Halucynacje hipnagogiczne – czyli bardzo realistyczne, szczegółowo zapamiętywane, często wywołujące lęk i niepokój marzenia senne.

Halucynacje te występują, dlatego że osoby cierpiące na narkolepsję od razu zapadają w fazę snu REM (fazę z marzeniami sennymi).

U osób zdrowych poprzedza ją faza non-REM, czyli faza głęboka i bez snów, dzięki czemu nie mają oni trudności z odróżnianiem jawy od snu.

• Paraliż przysenny – to chwilowa niemożność poruszania i wypowiadania się przy zachowanej świadomości.

Występuje najczęściej podczas zasypiania lub zaraz po przebudzeniu się.

W narkolepsji mogą ponadto wystąpić objawy dodatkowe takie jak zachowania automatyczne, przewlekłe zmęczenie, zaburzenia snu nocnego (liczne wybudzenia), brak energii, zaburzenia koncentracji, problemy z pamięcią i ostrym widzeniem, a nawet objawy depresyjne.

Narkolepsja i jej przyczyny

Narkolepsję uznaje się za autoimmunologiczną chorobę, która jest dziedziczna.

Już jakiś czas temu grupa naukowców z Los Angeles dowiodła, że przyczyną narkolepsji jest o 90% mniejsza liczba neuronów, które zawierają hipokreatynę, czyli białko odpowiadające za regulację stanów snu i czuwania.

Z kolei badacze z Uniwersytetu w Kalifornii przebadali mózgi zmarłych pacjentów: siedmiu zdrowych i pięciu chorujących na narkolepsję.

Wyniki badań jasno wskazywały, że w mózgach cierpiących na narkolepsję znajduje się 65% więcej neuronów, które produkują histaminę i tym samym doprowadzają do śmierci neurony zawierające hipokreatynę.

Narkolepsyjne szczepionki

O tragicznych skutkach szczepionek pisaliśmy na łamach naszego portalu tutaj.

Okazuje się, że szczepionkowe żniwo doprowadziło także do zachorowań na narkolepsję.

Na przełomie lat 2009 – 2010 zrobiło się głośno o opanowującej świat świńskiej grypie.

Wówczas firma GlaxoSmithCline bardzo szybko opracowała i wprowadziła na rynek doraźny środek pomagający walczyć z wirusem.

Była to szczepionka Pandermix.

Wielu rodziców zdecydowało się zaszczepić swoje dzieci, aby uchronić je przed chorobą.

Niektórzy ten dzień pamiętają zapewne do dziś, bo w ten oto sposób, zupełnie nieświadomie skazali swoje potomstwo na chorobę.

Pierwsze przypadki dziwnych objawów narkolepsji u dzieci zaobserwowano tuż po sprzedaży i podaniu pierwszej, dużej partii szczepionki.

Powiązanie ze szczepionką było jasne, gdyż na narkolepsję zapadały właśnie małe dzieci (a nie nastolatkowie), którym podano szczepionkę przeciwko wirusowi świńskiej grypy.

Na początku niepokojące symptomy zgłaszali rodzice dzieci mieszkający w Chinach.

W sierpniu 2010 roku informacje o przypadkach zachorowań małych dzieci na narkolepsję docierały już z kilkunastu państw na całym świecie:

W całej Europie wiadomo o ponad 800 dzieciach, że zachorowały w wyniku szczepionki przeciwko świńskiej grypie (International Business Times).

W ramach rekompensaty za tzw. szkody po-szczepionkowe rząd brytyjski zgodził się wypłacić ofiarom odszkodowania w łącznej wysokości 90 milionów dolarów.

Global Post podał informację, że […] w Norwegii znanych jest ponad 170 przypadków dzieci z narkolepsją po szczepionce Pandemrix.  Do tej pory rząd wypłacił 13 mln dolarów w odszkodowaniach dla 86 ofiar, w tym dla 60 dzieci.

Szczepionkę co prawda wycofano ze sprzedaży, odszkodowania wypłacono, ale nikt nie zwróci zdrowia chorym pacjentom.

Tematem narkolepsji jako skutku szczepionki przeciwko świńskiej grypie zajęli się twórcy dokumentu „We władzy snu”, dostępnego na:

https://www.cda.pl/video/6014378f

Diagnostyka i leczenie

Diagnostyka narkolepsji opiera się głównie na wywiadzie z pacjentem, podczas którego wykorzystuje się skalę senności Epworth, gdzie wynik powyżej 10 punktów sugeruje nadmierną senność, a powyżej 15 punktów oznacza senność patologiczną.

Narzędziem diagnostycznym są także badania fizykalne, w tym badanie krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego, neurofizjologiczne oraz tomografię lub rezonans głowy.

Wykonuje się także całonocne badanie polisomnograficzne, które pozwala ocenić, jak dana osoba śpi oraz Test Wielokrotnego Pomiaru Utrzymywania Czuwania (MWT), dzięki któremu można stwierdzić, jak bardzo czujny jest pacjent w czasie pobytu w relaksującym miejscu.

Narkolepsja jest chorobą nieuleczalną, aczkolwiek możliwe jest farmakologiczne łagodzenie jej objawów.

W celu pobudzenia i zlikwidowania nadmiernej senności pacjentom podaje się środki z modafinilem, chlorowodorkiem metylfenidatu i amfetaminą.

Z katalepsją walczy się przy użyciu inhibitorów zwrotnych wychwytu serotoniny oraz lekami przeciwdepresyjnymi, które hamują sen REM.

Ważne jest także zadbanie o codzienną jakość życia – nocne wysypianie się, zaplanowanie drzemek w ciągu dnia, rozplanowanie przyjmowania napojów pobudzających, np. picia kawy, a także przebywanie w sytuacjach stresowych w obecności innych osób, które w razie potrzeby zareagują i zadbają o komfort „mimowolnego śpiocha”.

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.

P.S. Informacje przedstawione w artykule nie są pisane przez lekarza. Nie są one fachową opinią, ani poradą medyczną. Nie mogą zastąpić opinii i wiedzy pracownika służby zdrowia, np. lekarza. Wszelkie rady, które są na mojej stronie stosujesz wyłącznie na własną odpowiedzialność.