SAMOLECZENIE METODĄ Be-eS-eM – PRZYŁÓŻ DŁONIE DO GŁOWY I WYLECZ CHOROBY

Samoleczenie metodą  Be-eS-eM , czyli Bioemanacyjne Sprzężenie z Mózgiem to metoda, którą może stosować każdy – bez względu na wiek, umiejętności i predyspozycje. Wystarczy tylko odpowiednie ułożenie rąk na głowie i dotykanie jej w odpowiednich miejscach. Jak to możliwe, by w ten sposób uzdrowić samodzielnie swój organizm? Zaraz wszystko zostanie wyjaśnione…

Co to jest metoda Be-eS-eM.?

Metodę samoleczenia i leczenia Bioemanacyjnym Sprzężeniem z Mózgiem (w skrócie Be-eS-eM.) odkryto w latach 70. XX wieku.

Jest to biofizyczna metoda samoleczenia i leczenia wyrównywaniem zachwianej homeostazy organizmu w wyniku chorób i uszkodzeń, poprzez bioemanacyjne sprzężenie zwrotne, które osiągamy trzymaniem przez pewien czas rąk (ciała) na puszce mózgowej nad odpowiednimi ośrodkami kory mózgowej (mózgowia), zawiadującymi całym chorym organizmem lub jego odpowiednimi narządami, bądź częściami ciała.

W odróżnieniu od innych metod samoleczenia, metoda Be-eS-eM. nie potrzebuje żadnych leków, suplementów, zabiegów etc. – wystarczy tylko odpowiednie ułożenie dłoni na głowie.

Bioemanacja i wyrównanie homeostazy

Metoda Be-eS-eM. skupia się na dwóch, zwykle niezrozumiałych dla przeciętnego człowieka, kwestiach – bioemanacji oraz homeostazie.

Bioemanacja to zjawisko powszechne wśród żywych organizmów, a tym samym właściwym wszystkim ludziom w jednakowym stopniu, jak i zwierzętom.

Oznacza wszelkie rodzaje promieniowań, wydzielające się z organizmu żywego na powierzchni ciała, o nieograniczonym zasięgu i różnorodności form przejawiania się.

Podstawą zdrowia organizmów żywych — ludzi i zwierząt jest samoregulacja równowagi wewnętrznej (homeostazy).

Samoregulacja ta skupia się na dążeniu do zbilansowania energii w organizmie, która gwarantuje harmonijny stan trwania zasadniczych wewnętrznych procesów organicznych, zachodzących w powiązaniu z zewnętrznymi warunkami środowiska przyrodniczego, w którym dany organizm przebywa.

Kiedy ta równowaga jest zachwiana, kiedy pole elektromagnetyczne organów człowieka ulega zaburzeniu – powstają choroby.

równowaga-metoda-BSM.jpg
foto.123rf.com

Działanie metody Be-eS-eM. polega zatem na wyrównywaniu pola elektromagnetycznego, które zaczyna słabnąć w chorych organach.

Wówczas pole to zostaje zasilone energią, którą organizm i tak stale wypromieniowuje na zewnątrz.

Z racji tego, że samoleczenie Be-eS-eM. działa na mózg, czyli centralny układ nerwowy, będący swoistym akumulatorem i anteną organizmu, ta ilość promieniowania, którą każdy z nas wydziela, jest wystarczająca dla wyrównania energii zaburzonego pola.

Natomiast nie jest wystarczająca podczas działania na obwodowy układ nerwowy, stosowanego przy innych metodach uzdrawiania.

Rezultaty lecznicze

Długoletnie obserwacje osób, które stosowały metodę Be-eS-eM., pozwoliły ustalić szereg chorób, urazów i dolegliwości, w których ta metoda samoleczenia wykazuje pozytywne rezultaty.

I tak z powodzeniem można wykorzystać ją do:

  • Znieczulania bólów w całym organizmie (bólu urazowego, bólu głowy i migreny, bólach narządów głowy i gardła, np. zęba, oczu, bólach serca i okolic serca, bólach w jamie brzusznej i innych częściach korpusu).
  • Przyspieszenia gojenia i zabliźniania ran i naruszonych tkanek w wyniku urazów i chorób.
  • We wrzodach i stanach zapalnych w organach wewnętrznych.
  • Regeneracja pooperacyjnych ubytków ciała oraz ożywianie częściowo obumarłych tkanek.
  • Leczenie żylaków i hemoroidów.
  • Leczenie półpaśca.
  • Leczenie niektórych stanów nowotworowych.
  • Leczenie oczu oraz upośledzeń wzroku.
  • Leczenie uszu i upośledzeń słuchu.
  • Normowanie stanu temperatury ciała.
  • Leczenie chorób powodowanych zakażeniami wirusowymi oraz bakteryjnymi krwi i ciała (w tym grypa, angina i inne stany zapalne gardła, przeziębienie i katar).
  • Zatrucia żołądkowe, niestrawność i inne upośledzenia układu trawiennego, a także przemiany materii.
  • Leczenie chorób i dolegliwości układu krwionośnego i krwiotwórczego (np. choroby upośledzenia ukrwienia w określonych częściach ciała, choroby ciśnienia tętniczego).
  • Normowanie składu chemicznego krwi i płynów wewnątrz-organicznych.
  • Leczenie przykurczów, bezwładów i innych upośledzeń powstałych w wyniku urazów i porażeń układu nerwowego.
  • Leczenie nerwic, nadwrażliwości i stanów zakłóceń równowagi psychicznej oraz obniżonej sprawności intelektualnej.
  • Poprawa snu i leczenie bezsenności.

Samoleczenie Be-eS-eM w praktyce

Osiągnięcie pożądanych rezultatów leczniczych wymaga ustalenia na głowie określonej pozycji ułożenia ręki na powierzchni puszki mózgowej względem trzech zasadniczych stref działania leczniczego rozmieszczonych na głowie:

  • strefa czuciowa, rozmieszczona nad zakrętem przyśrodkowo tylnym (zaśrodkowym), przebiegająca wzdłuż bruzdy Rolanda w płacie ciemieniowym;
  • strefa skroniowo-środkowo-czołową, rozmieszczona nad płatami: przedniej części, płata skroniowego oraz środkową częścią płata czołowego w okolicach ciemiączka dużego;
  • strefa potyliczną obejmująca ośrodki korowe wzroku.

W celu znalezienia na głowie strefy czuciowej i dokładnego ustalenia rozmieszczenia w niej pięciu pozycji układu ręki na puszce mózgowej, które przysłużą się osiągnięciu optymalnych rezultatów leczniczych, musimy odnaleźć czubek czuciowy głowy.

W tym celu przeprowadzamy linię poprzeczną na głowie od jednego czubka małżowiny usznej do drugiego.

W miejscu, w którym linia poprzeczna przetnie się z linią strzałkową, odnajdujemy czubek czaszki jako punkt pomocniczy.

Na wewnętrznej powierzchni dłoni przeprowadzamy dwie linie pomocnicze: jedną pionową — wzdłuż palca środkowego, drugą, poprzeczną – pod opuszkami stawów palców.

Przy położeniu dłoni na linii poprzecznej na głowie, przeprowadzonej pomiędzy czubkami małżowin usznych, zgodnie z linią pionową oznaczoną na dłoni, wiedziemy ją do czubka czaszki, aż linia poprzeczna na dłoni przetnie się nam z linią strzałkową puszki mózgowej.

Kiedy to osiągniemy, jesteśmy wówczas na czubku czaszki. Wtedy dopiero całą dłoń przesuwamy do tyłu głowy o ok. 2—2,5 cm tak, aby linia poprzeczna na dłoni nie zeszła nam z linii strzałkowej na głowie,

W tym właśnie miejscu, pod skrzyżowaniem się na dłoni dwóch linii: pionowej i poprzecznej, mamy ustalony czubek czuciowy, czyli górny punkt Rolanda. Jest to zarazem ułożenie dłoni w pozycji pierwszej strefy czuciowej (źródło).

Ustalone pozycje

Sukces tej metody samoleczenia tkwi w jej regularnym i skrupulatnym wykonywaniu ze skrupulatnym wykorzystaniem odpowiednich pozycji ułożenia rąk na puszce mózgowej.

I tak zgodnie ze źródłowym opisem metody Be-eS-eM.:

Pozycja 1 –  to w praktyce opisane powyżej odnajdywanie sfery czuciowej na głowie (czasami zachodzi konieczność małego przesunięcia dłoni do tyłu do około 0,5 cm).

pozcja1-metoda-BSM.jpg
Pozycja 1

W tej pozycji bez znaczenia jest, którą rękę ułożymy na czubku czuciowym – prawą czy lewą, ponieważ oddziałujemy tu w zasadzie na choroby ogólnoorganiczne, związane głównie z układem krążenia, a nie na określone płaszczyzny danej połowy ciała.

 

Pozycja 2 – obejmuje leczniczo powierzchniowe części ciała, czyli naskórek, mięśnie i szkielet kostny (bez organów wewnętrznych), lecząc wszystkie choroby, urazy i dolegliwości ustalone dotychczas w metodzie Be-eS-eM., występujące w tych obszarach ciała.

W celu ułożenia dłoni w pozycji drugiej przesuwamy przeciwstawną dłoń (rękę) na przeciwnej półkuli z czubka czuciowego (patrz poz. 1), w stosunku do leczonej całej połowy ciała, oprócz ręki tej połowy, której pozycja ta nie obejmuje, o około 1,5-2 cm w stronę ucha tej połowy głowy, po linii poprzecznej na głowie.

 

Pozycja 3 – lecznicze właściwości takie same jak w pozycji 2.

Z czubka czuciowego przesuwamy dłoń w stronę ucha o około 3 cm, podobnie jak w pozycji 2.

pozycja3-metodaBSM.jpg
Pozycja 3

Przy sprawdzeniu właściwego ułożenia dłoni w tej pozycji przeprowadzamy linię strzałkową, która winna się przeciąć z linią stawu drugiego środkowego palca małego lub wskazującego.

W omawianej pozycji obejmujemy optymalnym oddziaływaniem leczniczym całą rękę przeciwną, w stosunku do zakrywanej półkuli.

 

Pozycja 4 – właściwości lecznicze obejmują  narządy wewnętrzne głowy, gardła i tułowia wraz z jamą brzuszną po przeciwnej stronie, w stosunku do zakrytej ręką połowy głowy.

Dłoń kładziemy nad małżowiną uszną tak, aby podstawa dłoni (dolna jej część przy nadgarstku) była nieco odległa od niej (około 1,5—2 cm) i nie wysuwała się przed małżowinę uszną na część skroniową puszki mózgowej, a zwarte palce powinny palcem środkowym spoczywać na czubku czuciowym.

pozycja4-metoda-BSM.jpg
Pozycja 4

Układ dłoni jest wówczas lekko ukośny.

 

Pozycja 5 – oddziałujemy jednocześnie na obydwie strony przeciwstawne do trzymanych rąk, lecząc wszystkie narządy wewnętrzne w tym czasie chore lub inne choroby ogólne np. brzuch itp., niezależnie od ich rozmieszczenia.

Układ rąk w tej pozycji jest uciążliwy, ze względu na konieczność trzymania obydwu rąk jednocześnie na głowie.

pozycja5-metoda-bsm.jpg
Pozycja 5

Ręce układamy nad małżowinami usznymi tak, by podstawy dłoni nie wychodziły na część skroniową przed małżowiny uszne, a palce, zwarte końcami palców środkowych, dotykały do siebie na czubku czuciowym.

Dłonie ułożone są lekko ukośnie, zgodnie z przebiegiem bruzdy Rolanda.

pozycja5-metoda-bsm.jpg
Pozycja 5 (widziana z tyłu)

Przy dużych dłoniach istnieje konieczność odchylania małżowin usznych, tak, by dłonie przylegały bezpośrednio do czaszki.

Dołek po zarośniętym ciemiączku małym znajduje się tuż pod palcami wskazującymi dłoni.

 

Pozycja 6 – stosowana przy zaburzeniach snu i bezsenności.

Prawą dłoń układamy następująco: podstawę dłoni układamy przed uchem, nad linią zabezpieczającą tętnice od ucisku dłonią, po prawej stronie czaszki, a palcem środkowym zakrywamy — w części środkowej płata czołowego wgłębienie (rowek) powstałe tylko po prawej stronie czaszki – w rejonie zarośniętego ciemiączka dużego.

pozycja6-metoda-BSM.jpg
Pozycja 6

Po znalezieniu tego wgłębienia zwieramy ściśle pozostałe palce przy palcu środkowym, przyjmując najwygodniejszą pozycję do snu, którą jest pozycja na prawym boku.

 

Pozycja 7 – stosowana jest przy leczeniu silnych przeziębień.

Dłoń układamy tylko na prawej półkuli, jak w pozycji nr 6, z tym że same zwarte palce przesuwamy ku przodowi w stronę czoła o około 1,5-2cm, aż palec środkowy zostanie przesunięty na pierwsze od czoła wzniesienie, znajdujące się przy wspomnianym w opisie pozycji 6. wgłębieniu i dopiero tam trzymamy zwarte palce, uzyskując pozycję 7.

 

Pozycja 8 – najczęściej jest to pozycja pomocnicza do pozycji 4. i 5. jako uzupełnienie w poważniejszych przypadkach upośledzeń wzroku lub bólów gałek ocznych i oczodołów.

W pozycji tej zakrywamy strefę potyliczną w następujący sposób: wyszukujemy kciukiem w części potylicznej czaszki, u jej podstawy, wystającą zewnętrzną guzowatość, a następnie dłoń ze zwartymi palcami zwieramy ściśle z kciukiem ułożonym na wyżej wymienionej guzowatości.

pozycja8-metoda-BSM.jpg
Pozycja 8

Linia strzałkowa powinna przecinać nam linię poprzeczną na dłoni tak jak w pozycji 1.

Uzyskujemy w ten sposób przede wszystkim rezultaty przy upośledzeniu wewnątrz gałek ocznych wzroku.

Kilka praktycznych porad

Oprócz pozycji 5., w której trzymamy obydwie dłonie na głowie, wszystkie inne pozycje wykonujemy jedną ręką.

Dokładność układu dłoni (ręki) jest podstawą osiągania rezultatów leczniczych.

Tolerancja w tej dokładności mieści się w granicy 0,5 cm.

Przyłożona dłoń ze ściśle zwartymi, wyprostowanymi palcami musi przylegać całą swą powierzchnią do powierzchni głowy niczym przyklejony do niej plaster.

Należy przy tym unikać czynienia tzw. daszków z dłoni, jak to niektórzy, nieświadomie czynili przez mimowolne zgięcia dłoni w pierwszych stawach palców, oraz rozwierania palców trzymanej ręki na głowie.

Ich rozwarcie, nawet lekkie, często mimowolne może osłabić rezultaty, a nawet ich nie wywołać, szczególnie gdy zakrywają one ośrodki lub bliskie ich okolice, które niekiedy bywają dość rozległe, również odpowiedzialne za chorobę.

Aby osiągnąć należyte przyleganie całej powierzchni dłoni, najlepiej jest odchylić kciuk od dłoni, w celu spłaszczenia powierzchni przylegającej do głowy, a w pozycji 5. w tym celu odchylić do tyłu łokcie trzymanych rąk na głowie.

Dokładność przylegania dłoni do głowy jest niezbędna, gdyż gwarantuje należyte dokonywanie sprzężenia zwrotnego bioemanacji, zachodzącego pomiędzy trzymaną dłonią na głowie a mózgiem, zwiększając przez to skuteczność zabiegu (dzięki zapobieganiu rozpraszania się bioemanacji na powierzchni styku ręki z głową).

Czas jednego zabiegu trwa przeciętnie od 10 do 20 minut, w zależności od rodzaju leczonej choroby, urazu czy dolegliwości oraz ich zadawnienia.

Tak na przykład przy zemdleniach, omdleniach, dusznościach czy zakłóceniach pracy serca z powodu niedotlenienia mózgu i całego organizmu wystarcza często kilka minut zabiegu — 5-7 minut, a nawet krócej.

Natomiast przy leczeniu się z przeziębienia w ostrym stanie, rezultaty rozgrzań wewnętrznych i pocenia się można uzyskać już po 3-5 minutach.

Z kolei przy znieczuleniach bólów, np. w reumatyzmie, regeneracji uszkodzonych tkanek urazami itp., trzeba trzymać rękę przez co najmniej 15-20 minut w celu uzyskania wstępnych rezultatów, świadczących o wstępnym reagowaniu organizmu przy zabiegu.

Po zabiegu reakcje lecznicze w organizmie trwają nadal jeszcze przez pewien czas, często do 4-5 godzin.

W ciągu dnia wykonujemy zabieg 3-4 razy dziennie w zależności od rodzaju choroby (najmniej dwa razy dziennie: na noc przed zaśnięciem i rano po przebudzeniu).

Przykładowo przy grypie należy przeprowadzić nawet do czterech zabiegów w ciągu dnia przez cały okres leczenia.

Najlepiej dokonywać samoleczenia rano, w południe, wieczorem i na noc przed zaśnięciem.

Taka częstotliwość zabiegów daje nam najszybsze i najskuteczniejsze rezultaty lecznicze.

Po zakończonym zabiegu pożądany jest krótki wypoczynek w pozycji leżącej.

Zabiegi metodą Be-eS-eM należy wykonywać systematycznie, codziennie, bez większych przerw, jeśli są przeprowadzane w szczególnych okolicznościach, których należy unikać.

Jest to uwarunkowane tym, że jak w każdym leczeniu, przerwy w serii zabiegów mogą (przy niepełnym wyleczeniu choroby) spowodować jej nawroty, np. przy chorobach zakażeń wirusowych i bakteryjnych.

⇒ Czytaj także: KOD UZDRAWIANIA – PROSTA I SKUTECZNA METODA SAMOLECZENIA

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką oznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.

P.S. Informacje przedstawione w artykule nie są pisane przez lekarza. Mają charakter informacyjny i nie stanowią fachowej porady medycznej. Wszelkie rady, które są na mojej stronie, stosujesz wyłącznie na własną odpowiedzialność.