Pola morficzne to koncepcja, z której najbardziej znany jest brytyjski biochemik Rupert Sheldrake. Jego zainteresowanie ideą owych pól wyrosło z przekonania, że ​​procesy w przyrodzie nie są regulowane wyłącznie przez znane prawa fizyki i chemii. Dla zrozumienia rozwoju natury nie wystarczy morfogeneza i geny. Dlaczego?

Rupert Sheldrake w ciągu swojej kilkunastoletniej pracy stopniowo nabrał przekonania, że ​​konwencjonalne podejście do organizacji biologicznej było niepotrzebnie tak restrykcyjne i odrzucił ideę, że na przykład chemiczna budowa genów determinuje formy i instynkty organizmów.

Opisuje on aktualną zmianę paradygmatu teorii rzeczywistości.

Kluczowym słowem w jego organicznym spojrzeniu na świat jest „nawyk”.

Jego teoria pól morficznych sugeruje, że pamięć jest nieodłącznie związana z naturą i że naturalne systemy dziedziczą zbiorową pamięć ze wszystkich poprzednich form swojego rodzaju.

Czym są pola morficzne?

Słowo morficzne pochodzi od greckiego morphe, co oznacza formę.

Pola morficzne organizują formę, strukturę i zachodzące pod ich wpływem interakcje systemów – w tym zwierząt, roślin, komórek, białek, kryształów, umysłów itp.

Są fizyczne w tym sensie, że są częścią natury.

Wszystkie systemy samoorganizujące się to całości składające się z części, które z kolei same stają się niższym poziomem – tak jak komórki w tkankach, tkanki w narządach, narządy w organizmach, organizmy w grupach społecznych.

Na każdym poziomie pole morficzne nadaje każdej całości swoje charakterystyczne właściwości i koordynuje części składowe.

Dziedziny odpowiedzialne za rozwój i utrzymanie formy cielesnej u roślin i zwierząt nazywa się polami morfogenetycznymi.

Istnienie tych pól zostało po raz pierwszy zaproponowane w latach 20. XX wieku, ale natura tych pól pozostała niejasna.

Inne rodzaje pól morficznych obejmują pola behawioralne i mentalne, które organizują zachowanie zwierząt i aktywność umysłową oraz dziedziny społeczne i kulturowe, które organizują społeczeństwa i kultury.

Nawyk i skumulowana pamięć

Wszystkie te pola organizacyjne są różnymi rodzajami pola morficznego.

Pola morficzne organizują lub narzucają porządek wewnątrz, lub wokół systemów, które organizują, np. wyznaczają kierunki, w których ptaki mogą latać.

Najbardziej kontrowersyjną cechą tej hipotezy jest to, że struktura pól morficznych zależy od tego, co działo się wcześniej.

Pola morficzne zawierają rodzaj pamięci.

Poprzez powtarzanie, wzorce, które organizują, stają się coraz bardziej prawdopodobne, coraz bardziej nawykowe.

Siłą, jaką te pola wywierają, jest siła przyzwyczajenia.

Niezależnie od wyjaśnienia jego pochodzenia, kiedy pojawi się nowe pole morficzne, nowy wzorzec organizacji, pole stanie się silniejsze poprzez powtórzenie.

Im częściej powtarzane są wzory, tym bardziej stają się one prawdopodobne.

Pola zawierają rodzaj skumulowanej pamięci i stają się coraz bardziej nawykowe.

Cała natura jest zasadniczo nawykowa.

Nawet to, co uważamy za ustalone „prawa natury”, może być bardziej nawykami, zakorzenionymi przez długi czas.

Rezonans morficzny

Środki, za pomocą których informacja lub wzorzec działania jest przenoszony z poprzedniego do kolejnego systemu tego samego rodzaju, nazywa się rezonansem morficznym.

Każdy dany system morficzny, np. wiewiórka „dostraja się” do poprzednich podobnych systemów, w tym przypadku poprzednich wiewiórek z danego gatunku.

Rezonans morficzny obejmuje zatem wpływ podobnego na podobne, wpływ wzorców aktywności na kolejne podobne wzorce aktywności, wpływ, który przechodzi przez przestrzeń lub czas między przeszłością i teraźniejszością.

Te wpływy nie spadają wraz z odległością w przestrzeni lub czasie.

Im większy stopień podobieństwa uczestniczących systemów, tym większy wpływ rezonansu morficznego.

Rezonans morficzny stanowi podstawę wewnętrznej pamięci pól morficznych na wszystkich poziomach złożoności.

Duch w przyrodzie

Obecny pogląd na świat w biologii opiera się na mechanistycznej teorii natury, która mówi, że nie ma życia, celu, spontaniczności ani prawdziwie samoorganizującej się zdolności w żywych organizmach, która nie ma żadnego związku z tym, co ludzie zwykli nazywać „duszą”.

Nie ma zasady animacji.

Mówi, że żywe organizmy są nieożywione.

Z pojęcia pola morficznego lub morfogenetycznego wynika, że ​​w organizmach istnieje zasada organizacyjna, że ​​żywe organizmy nie są nieożywione w normalnym sensie, ale że istnieje to niewidzialne pole organizacyjne, które odgrywa tak samo rolę, jak dusza.

Jeśli przyjąć, że natura żyje, a nie jest martwa, że organizmy mają nieodłączną pamięć, że prawa natury są w rzeczywistości bardziej podobne do przyzwyczajeń, to ma się zupełnie inny pogląd na rzeczywistość.

Mechanistyczny światopogląd jest ekstremalnie antropocentryczny.

Tworzy fałszywe poczucie tego, czym jest wszechświat i jakie jest życie.

To także prowadzi nas do myślenia o sobie jako o maszynach.

Ludzie lubią myśleć o swoich ciałach jako maszynerii – serce to tylko pompa, mózg to tylko komputer.

Taki rodzaj widzenia wyprowadza nas z naszego ciała i z natury, wypędza duszę i ducha z natury.

Głosi, że ​​natura jest po prostu nieożywionym, bezcelowym mechanizmem, a nasze ciała są po prostu nieożywionymi, bezcelowymi mechanizmami.

Teoretycznie taki pogląd faktycznie eliminuje duszę i ducha z całego królestwa przyrody, ale oczywiście nie eliminuje go w praktyce.

Ukryty porządek natury

Istnieje kilka możliwych sposobów, w jakie można udowodnić hipotezę pól morficznych.

Najprostszym sposobem bezpośredniego testowania pól morficznych jest praca z żywymi organizmami, grupami społecznymi.

Poszczególne zwierzęta, na przykład, mogą być rozdzielone w taki sposób, że nie mogą komunikować się ze sobą za pomocą normalnych środków sensorycznych.

Jeśli informacje wciąż przemieszczają się między nimi, oznaczałoby to istnienie połączeń wzajemnych, takich jak pola morficzne.

Przekazywanie informacji przez pola morficzne może pomóc w wyjaśnieniu telepatii.

Jeden obiecujący obszar dla tego rodzaju badań dotyczy telepatii między ludźmi a udomowionymi zwierzętami.

Na przykład wiele psów i kotów zdaje się wiedzieć, kiedy do domu powracają ich właściciele, nawet gdy przychodzą w nietypowych porach lub przyjeżdżają innym pojazdem, np. taksówką.

Zwierzęta zdają się reagować telepatycznie na intencje swoich właścicieli.

Podobnie jest z ludźmi – wiele osób twierdzi, że nagle pomyśleli o kimś „ot tak”, a po chwili ta osoba do nich np. zadzwoniła.

Dzieje się tak dlatego, że pola morficzne leżą także u podstaw aktywności mentalnej i naszych spostrzeżeń.

Nie ograniczają się jednak do wnętrza naszych głów, lecz rozszerzają się daleko poza nasz mózg poprzez intencję i uwagę.

Również nierozwiązane problemy nawigacji, migracji i naprowadzania się ptaków mogą zależeć od niewidocznych pól łączących zwierzęta z ich celem, „przeznaczeniem”.

Jak pisze prof. Remy Chauvin na temat nagłych wędrówek wielkich stad zwierząt:

Migracje są wyraźnie sprzeczne z instynktem zachowania gatunku i często prowadzą do masowej zagłady zwierząt.

Powstaje wrażenie, że zwierzęta ogarnia atak szaleństwa, przy czym jest to szaleństwo zaraźliwe, ponieważ migrujące zwierzęta często pociągają za sobą przedstawicieli innych gatunków.

Informacje mogą przekazywać sobie również drzewa – zniszczony las wydaje inny dźwięk, jakby głos wołania o pomoc.

Pola morficzne zwracają uwagę, że ewolucja, podobnie jak nasze własne życie, to gra między nawykami i kreatywnością.

Sama świadomość istnienia pól morficznych w obrębie grup społecznych może pomóc w wyjaśnieniu wielu aspektów i rozwiązaniu wielu zagadek dotyczących organizacji społeczności ludzkich i zwierzęcych.

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.