Kwestia wybaczania zajmuje ważne miejsce w wielu naukach duchowych. Także psychologowie uznają wybaczanie za czynnik wspierający zdrowie i dobre samopoczucie. Często nieumiejętność przebaczenia drugiej osobie jest tym, co stoi na naszej drodze do wolności i szczęścia.

Czym grozi brak wybaczenia?

Odmowa lub nieumiejętność szczerego wybaczenia są równoznaczne z noszeniem w sobie gniewu, urazy, żalu, a nawet nienawiści.

Emocje te bywają niezwykle toksyczne, zwłaszcza jeśli nie zostaną uświadomione i rozładowane.

Sieją one spustoszenie w naszym ciele, doprowadzając do depresji oraz chorób psychosomatycznych.

Przez brak wybaczenia najbardziej cierpi układ krwionośny.

Badania naukowe potwierdzają, że tłumiony gniew może prowadzić do nadciśnienia i zaburzenia rytmu serca.

Inne dolegliwości, jakie powstają na skutek długotrwale chowanej urazy, to np. migreny czy zapalenie stawów.

Ludzie, którzy nie potrafią wybaczać, cierpią nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim emocjonalnie.

Złość i żal są niczym ciążący nam bagaż, który odbiera energię i radość życia.

Zdaniem psychologów, brak wybaczenia obniża empatię oraz prowadzi do stresu, agresywności i pobudzenia lub przewlekłego smutku, jak również do poczucia bezradności.

Dlaczego tak trudno wybaczyć?

Biorąc pod uwagę szkody wynikające z braku wybaczenia, dziwić może fakt, że zwykle wybieramy trwanie w gniewie i żalu.

Wolimy cierpieć z powodu chowanej urazy niż wyrazić gotowość do przebaczenia i odpuszczenia.

Jak to możliwe?

Okazuje się, że odmawiając wybaczenia, czerpiemy pewne ukryte korzyści.

Dopóki nie przebaczymy drugiej osobie, znajdujemy się w roli pokrzywdzonego, ofiary, tego, który “ma rację” i moralną wyższość nad drugim – “złym” człowiekiem.

Takie etykietki podbudowują nasze ego i stawiają nas w uprzywilejowanej pozycji.

Jako pokrzywdzeni, mamy prawo oczekiwać na przeprosiny i rekompensatę.

Czujemy się więc zwolnieni z obowiązku podjęcia pewnego wysiłku, porzucenia swojej dumy i zrobienia pierwszego kroku w kierunku uwolnienia od przeszłości.

Często żywimy też przekonanie, że nasza uraza i nienawiść są karą dla drugiej osoby.

Wydaje nam się, że jeśli wybaczymy, to jej wina odejdzie w niepamięć i nie zostanie rozliczona.

Tego rodzaju myślenie jest nieporozumieniem.

Pielęgnowana złość czy nienawiść zwykle nie ma najmniejszego wpływu na jej adresata, a wszelkie szkody płynące z tych uczuć ponosimy my sami.

Jak szczerze wybaczyć?

Pierwszym krokiem do autentycznego wybaczenia jest uświadomienie sobie ukrytych korzyści wynikających z dotychczasowego braku odpuszczenia.

Zrozumiemy wówczas, że za oporem przed wybaczeniem stoi zazwyczaj nasze dumne ego, które niechętnie rozstanie się z wizerunkiem pokrzywdzonego.

Zadajmy sobie pytanie, czy dla tych pozornych profitów warto poświęcać swoje zdrowie, dobre samopoczucie i wolność?

Szczera odpowiedź na to pytanie pozwoli nam przejść do drugiego kroku, czyli wyrażenia woli przebaczenia.

Decydujemy się wybaczyć, nie dlatego, by uszczęśliwić inną osobę czy też wymazać jej winy, lecz dlatego, że pragniemy uwolnić się od jej wpływu.

Ponieważ intencja ta podyktowana będzie naszym własnym dobrem, zyska ona na autentyczności, a co za tym idzie – na skuteczności.

Sam akt odpuszczenia jest w tym procesie najważniejszy.

Dobrowolnie odpuszczamy nasze oczekiwania i pragnienia w stosunku do drugiej osoby.

Wraz z ich uwolnieniem, do głosu mogą dojść uczucia, które do tej pory blokowaliśmy.

Obok złości i żalu, często pojawia się smutek, a nawet pozytywne, dawno zapomniane emocje, jakimi niegdyś darzyliśmy osobę, która nas zraniła.

Możemy być zaskoczeni, że pod naszą nienawiścią tak naprawdę kryje się miłość i tęsknota.

Niezależnie od tego, jakich uczuć doświadczymy, zaakceptujmy je i poddajmy się im.

Gdy dopuścimy je do świadomości, mamy szansę wyzwolić się spod ich niewoli.

Przebaczenie, czyli odpuszczenie, niesie ze sobą nową wibrację energii, tak odmienną od wibracji złości, sprzeciwu i żalu.

W efekcie wybaczenia, nasze emocje zostają odblokowane i uwolnione, a my stajemy się zdrowsi, szczęśliwsi i otwarci na innych ludzi.

Wybaczenie jest najlepszym, co możemy zrobić dla samych siebie.

Zastąpienie żalu i gniewu przez akceptację i poddanie, pozwoli nam uwolnić się od toksycznych wpływów przeszłości.

Porzucając rolę ofiary, stajemy się odpowiedzialni za własny los.

W miejsce zadawnionych krzywd napłynie nowa energia życiowa, a wraz z nią – nowe możliwości dalszego rozwoju.

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.