CZY DAWNIEJ LUDZIE NAPRAWDĘ ŻYLI DŁUŻEJ NIŻ 200 LAT?

Czy dawniej ludzie naprawdę żyli dłużej niż 200 lat? To pytanie pozostawia wiele do myślenia, tym bardziej wtedy, kiedy pod uwagę weźmiemy to, że nie tylko postacie biblijne żyły po 900 lat lub więcej. Starożytne teksty z wielu kultur wymieniają długość życia, którą większość współczesnych ludzi uważa za niewiarygodną. Skąd więc wzięła się taka długowieczność?

Kwestia niespójności

Niektórzy twierdzą, że podawanie tak wielkich liczb w długości życia jest spowodowane nieporozumieniami w procesie tłumaczenia tekstów lub tym, że liczby te mają znaczenie symboliczne.

Jednak wbrew wielu wyjaśnieniom są również kontrargumenty, które skłaniają do zastanowienia się, czy długość życia człowieka rzeczywiście spadła tak znacząco w ciągu tysięcy lat.

Na przykład, jednym z wyjaśnień jest to, że starożytne rozumienie roku na Bliskim Wschodzie może być inne niż nasze dzisiejsze pojęcie roku.

kalendarz.jpg
foto.123rf.com

Być może rok oznaczał nie odstęp czasu między dwoma jednakowymi położeniami Ziemi w jej ruchu po orbicie wokół Słońca (12 miesięcy), ruch orbity Księżyca.

Jeśli więc wprowadzimy odpowiednie zmiany, wiek biblijnej postaci Adama zmniejszy się z 930 lat do bardziej rozsądnego w chwili jego śmierci, ale oznacza to również, że w wieku 11 lat spłodziłby syna Seta.

Z kolei Henoch miałby tylko 5 lat, gdyby spłodził Matuzalema.

Podobne niespójności pojawiają się, gdy dostosowujemy rok do reprezentowania pór roku, dlatego też niektórzy badacze uważają, że podane w Biblii liczby mogą mieć bardziej znaczenie święte – numerologiczne lub symboliczne.

Kłania się matematyka?

Zarówno w Biblii, jak i w dziele „Sumeryjska Lista Królów” analitycy zauważyli, że podawane są tam liczby podniesione do kwadratu, są wielokrotnościami liczb mniejszych.

Podobnie jak Biblia, Lista Królów wykazuje również stały spadek długości życia.

Lista rozróżnia panowania sprzed potopu i po potopie.

Rządy władców przed potopem są znacznie dłuższe niż po potopie, choć nawet okresy życia podczas potopu wynoszą kilkaset lat lub ponad 1000 lat.

starożytni-ludzie.jpg
foto.123rf.com

W Biblii widzimy postępujący spadek życia pokoleń – od 930 lat życia Adama, 500 lat Noego, 175 lat Abrahama.

Z drugiej strony, patrząc na dzisiejsze wzorce, współzałożyciel Kościoła Bożego w Południowym Teksasie Arthur Mendez uważa, że ​​tempo spadku długowieczności od czasów przedpowodziowych, jaki odnotowano w starożytnych tekstach, dzisiaj odpowiada szybkości skracania długości życia obserwowanej w organizmach, gdy są narażone na promieniowanie lub toksyny.

Klucz kulturowy

W wielu tekstach pochodzących ze starożytnych Chin można znaleźć informacje o rzeszach tzw. super-stulatków.

Według chińskiej dokumentacji medycznej, lekarz o imieniu Cuie Wenze z dynastii Qin dożył 300 lat.

Gee Yule z późniejszej dynastii Han żył do 280 lat.

Wysoki rangą mnich, taoista Hui Zhao żył do 290 lat, a Lo Zichange dożył 180 lat.

He Nengci z dynastii Tang dożył 168 lat, a taoistyczny mistrz Li Qingyuan miał 250 lat.

chińczyk-starzec.jpg
foto.123rf.com

Z czasów współczesnych, lekarz medycyny chińskiej Lo Mingshan z prowincji Sichuan dożył 124 lat.

Akupunkturzysta doktor Joseph P. Hou, który bada tajniki ludzkiej długowieczności, uważa, że wschodni klucz do długowieczności to „odżywianie życia”, w tym nie tylko właściwe odżywianie ciała na płaszczyźnie fizycznej, ale także odżywianie umysłowe i duchowe.

Wiele osób w regionie Kaukazu w Rosji podobnie twierdzi, że osiągnęło wiek nawet 170 lat, niestety nie mając dokumentacji potwierdzającej datę urodzenia.

Dr Hou uważa, że taka sytuacja jest możliwa, ponieważ ci ludzie wychowani w takiej a nie innej kulturze, niezmiennie żyli pokornie, spokojnie, nigdzie się nie spieszyli, ciężko pracowali fizycznie lub ćwiczyli na dworze, od młodości aż do bardzo późnej starości.

A może sprawa wiary?

Kwestia długowieczności w starożytności od dawna związana jest z taoistycznymi praktykami wewnętrznej alchemii lub kultywowania umysłu i ciała w Chinach.

Tutaj długowieczność była związana z cnotą.

Podobnie długowieczność przeplata się z wierzeniami duchowymi uznawanymi za nierozerwalną część Biblii.

Starożytni byli umiłowani przez Boga, spożywali pokarm przedłużający życia, a poza tym Bóg dał im dłuższy czas życia ze względu na ich wielką cnotę i dobre wykorzystanie czasu, jaki mieli.

Na razie współczesnym naukowcom pozostaje albo wierzyć w to, co starożytne zapisy i mądrość ludowa mówią o pozornie niewiarygodnej długości życia, albo rozważać przesądy, symbolikę lub nieporozumienia wynikające z tej kwestii.

Dla wielu jest to po prostu kwestia wiary, że tak właśnie było.

⇒ Czytaj także: TAJEMNICE DŁUGOWIECZNOŚCI NAJDŁUŻEJ ŻYJĄCYCH LUDZI NA ŚWIECIE

WSPARCIE NIEZALEŻNYCH PORTALI

*Niebieską czcionką zaznaczono odnośniki np. do badań, tekstów źródłowych lub artykułów powiązanych tematycznie.